Wąglik

Wejdź w zakładkę: Punkty szczepień, aby dowiedzieć się gdzie możesz wykonać szczepienia, a tym samym uchronić się przed chorobami.

Wąglik to choroba odzwierzęca. Jest to choroba, która istnieje od setek lat i może naturalnie pojawić się zarówno u zwierząt jak i w ciele ludzkim w różnych częściach świata włączając w to Azję, południową Europę, części Afryki oraz Australii. Bakterie wąglika mogą przetrwać w środowisku w postaci zarodników.  Wąglik charakteryzuje się trzema formami – skórną, oddechową i pokarmową. Gdy wąglik zaatakuje układ oddechowy człowieka,  zakażenie ma przebieg gwałtowny i najczęściej kończy się śmiercią. Ponadto choroba jest bardzo trudna do zdiagnozowania.

Wąglik – rozpoznanie

Sama nazwa „wąglik” wywodzi się z greki. Oznacza węgiel, co związane jest z owrzodzeniami z czarnym środkiem pojawiającymi się w przebiegu choroby na skórze. Ta choroba zakaźna wywoływana jest przez gram-dodatnią laseczkę Bacillus anthracis. Rezerwuarem patogenów są zwierzęta roślinożerne (bydło, owce, kozy, świnie, wielbłądy). Źródłem zakażenia są zwierzęta chore oraz żywność i produkty od nich pochodzące (mięso, skóra, sierść). Źródłem zakażenia może być także gleba pochodząca z miejsc, w których zwierzęta, które padły z powodu infekcji wąglikiem, zostały zagrzebane. Człowiek może zarazić się poprzez uszkodzoną skórę, układ pokarmowy i oddechowy.

Laseczki wąglika produkują silne, chorobotwórcze toksyny, a ich formy są wysoce odporne na rozmaite środki dezynfekcyjne, promieniowanie czy ogrzewanie. Skuteczne przeciwko wąglikowi są natomiast ogień lub sterylizacja parowa, w temperaturze 100°C i pod ciśnieniem.

Objawy wąglika

Objawy wąglika zależne są od rodzaju choroby, którą zainfekowany jest pacjent.

1. Postać skórna jest tą najczęściej występującą, to aż ok. 98 procent wszystkich przypadków tej choroby. Po okresie wylęgania objawia się zazwyczaj pojawiają się na skórze grudki, które wywołują silny świąd. Po kilku godzinach przekształcają się one w pęcherzyki, w środku których znajduje się płyn. Poza ich zaschnięciu lub pęknięciu z powodu urazu wytwarza się w tym miejscu płaski, czarny strup (czarna krosta) otoczony wianuszkiem małych pęcherzyków. Zmianom skórnym towarzyszy zapalenie węzłów chłonnych oraz zapalenie okolicznych naczyń. To wywołuje bardzo duży ból. Dodatkowo pojawia się gorączka, złe samopoczucie, osłabienie, dreszcze.
2. Postać płucna wąglika. Zakażenie nią następuje drogą wziewną w trakcie wdychania pyłu zawierającego żywe bakterie i ich przetrwalniki. Kiedy większe formy przetrwalnikowe wąglika trafią do dróg oddechowych, pozostają w nich bez szkody dla zdrowia, natomiast małe dostają się z łatwością do pęcherzyków płucnych. Tworzące się z przetrwalników bakterie rozmnażają się i wydzielają toksynę. Po kilkunastu godzinach bakterie pojawiają się w dużych ilościach we krwi przedostają się tą drogą do różnych narządów wewnętrznych, powodując rozpad tkanek z uogólnionymi krwotokami.
3. Postać jelitowa wąglika. Pojawia się, gdy spożyjemy zakażone produkty spożywcze. Przebiega jako zakażenie ogólnoustrojowe z bardzo wysoką gorączką, silnymi bólami brzucha i objawami ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego, tj. wymiotami i krwistą biegunką. Zagnieżdżenie się zarodników w gardle powoduje, że chory odczuwa silny ból gardła. Ponadto jego akcja serca jest przyspieszona, ma powiększone węzły chłonne i cierpi na tworzące się owrzodzenia. Zgon następuje po kilku dniach trwania choroby.

Leczenie wąglika

Całkowite wyleczenie wąglika, czyli eliminacja zakażenia, jest możliwe, o ile chory przeżyje tę bardzo ciężką chorobę. Najlepsze rokowanie dotyczy wąglika skóry. Każde zachorowanie na wąglika podlega obowiązkowej hospitalizacji oraz rejestracji. W leczeniu stosuje się antybiotyki: penicylinę, ciprofloksacynę, doksycyklinę oraz leczenie objawowe (środki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe). Choroba, mimo leczenia, wiąże się z dużą śmiertelnością. Dlatego w walce z wąglikiem najważniejsze jest zapobieganie zakażeniom.

Wąglik – szczepienie

Pierwsza skuteczna szczepionka przeciwko wąglikowi została opracowana przez Louisa Pasteura w 1881 roku. Szczepionki przeciwko wąglikowi nie są powszechnie stosowane, ponieważ dają daje bardzo silne odczyny poszczepienne i nie wytwarzają całkowitej odporności na laseczki wąglika. Szczepienia ą stosowane przez wojsko i nie są dostępne w sprzedaży. Ponadto poddaje się nim osoby zatrudnione przy zwierzętach.

Wejdź w zakładkę: Punkty szczepień, aby dowiedzieć się gdzie możesz wykonać szczepienia, a tym samym uchronić się przed chorobami.